Εσύ κρατάς το βιβλίο στα χέρια σου και διαβάζεις ένα κείμενο για μια γυναίκα που επίσης κρατά στα χέρια της ένα άλλο κείμενο,ένα αγγελτήριο θανάτου.Αν μπορείς να την φανταστείς,τότε έχεις μια μαγική εικόνα.Κάθεσαι στην καρέκλα και μπροστά σου,πανω στο γραφείο,υπάρχει ανοιχτό το βιβλίο και βλέπεις -δεν διαβάζεις- μια γυναίκα που φορά ένα σκούρο μοβ φόρεμα των αρχών του 20ου αιώνα,έχει τα μαλλιά της πιασμένα σε αυστηρό κότσο,στέκεται μπροστά από την εξώπορτα του σπιτιού της και διαβάζει -όπως κι εσύ-, ένα κείμενο που θα αλλάξει την ζωή της για πάντα.Διαβάζει ένα ανεπανόρθωτο κείμενο.Σε αυτό το τηλεγράφημα υπάρχει πρώτα μια ακατανόητη λέξη και ακολουθεί μια λέξη με ορθογραφεικο λάθος.Με αυτά τα "λάθη",μέσα από αυτές τις γραμμές,της αναγγέλλουν - ποιος;-ότι αυτός που αγαπά περισσότερο κι από τον εαυτό της σε αυτόν τον κόσμο,σε αυτή την ανάσα που αναπνέει και εκπνέει, σε αυτή την μικρή στιγμή,αυτός,έχει πεθάνει.Δεν υπάρχει
.
